Het leven: een gevangenis?

Laatst had ik een gesprekje met mijn 9-jarige zoon. Hij vroeg zich af hoe lang hij eigenlijk nog naar school moet en of hij daarna, net zoals papa en mama moet gaan werken. Ik vertelde hem, dat hij voorlopig nog wel op school zit.. en afhankelijk van welke opleidingen hij zal gaan volgen hoe lang dat dan zal zijn. En dat, als je klaar bent met school je dan gaat werken. Om geld te verdienen, een huis te kunnen betalen enz.
Zijn reactie: “wat een gevangenis!”

Dus ik vroeg hem waar die opmerking vandaan kwam, hoe komt het dat hij dat ziet als gevangenis?

Het feit dat hij nog jaren elke dag naar school moet, gevolgd met elke dag werken en geen tijd heeft voor andere dingen maakte dat hij dat ziet als een gevangenis. Een gevoel dus van opgesloten zitten. En: MOETEN.

Toen heb ik hem uitgelegd dat, als hij dat zou willen, helemaal niet dit pad hoeft te volgen zoals ik hem dat schetste. Dat het wel iets wat er van men wordt verwacht, in onze maatschappij, maar dat je dat helemaal niet hoeft te doen. Ik vertelde hem dat hij ook, als hij dat wil, bijvoorbeeld de wereld kan rondreizen na school.
Zijn reactie: “Kan dat mama?”
“Als jij dat wil, dan kan dat zeker. Niets staat vast in het leven. Het is namelijk JOUW leven en JIJ bepaalt. Daarbij is het belangrijk dat je doet waar jij blij van wordt.”
De opluchting was zichtbaar te zien bij hem en hij begon meteen plannen te maken welke landen hij dan wel zou willen zien 😉

Leven is het meervoud van lef – Loesje

Interessant dat mijn 9-jarige een gevoel pakt waar, denk ik, veel (jong)volwassenen mee worstelen. Een leven dat bestaat uit jagen en moeten. Het “is dit het nu?” gevoel, het gevoel van vast zitten, iets anders willen maar toch de stap niet durven te zetten.. Dat is ook moeilijk en soms is daar een groot portie lef voor nodig. Ik heb zelf, jaren geleden, het lef gehad om mijn leuke, goedbetaalde baan op te zeggen. Met zicht op.. niets. En zo heb ik de afgelopen jaren wel vaker keuzes gemaakt waar lef voor nodig was en voor veel mensen onbegrijpelijk. Die keuzes maakte ik omdat het goed voor MIJ was.

Lef en vertrouwen, meer heb je niet nodig om het leven te vormen waarin jij gelukkig bent. Lef om de stappen te nemen en vertrouwen dat de stappen die je neemt je de juiste kant opsturen. En het vertrouwen, dat het goed komt. Bovendien: je MOET helemaal niks. Je MAG ontdekken wat bij je past en dat een opleiding of functie helemaal niks zegt wie jij bent. Het leven is een reis en jij bepaalt.

Onlangs ontdekte ik een prachtig liedje, die eigenlijk heel mooi vertelt wat ik hierboven wil zeggen. Laat je inspireren:

Hij was jong en slim
En had verstand van zaken
Oogste bijval op de beurs
En in de kroeg
Iedereen wist: ‘Deze jongen gaat het maken’
Het beste was voor hem niet goed genoeg

Maar steeds vaker werd ‘ie bang en zwetend wakker
Het gebral van vrienden ging hem tegen staan
Op een mooie lentedag nam ‘ie opgewekt ontslag
Kocht een zeilboot om de wereld rond te gaan

Iedere dag heb je opnieuw de keus
Ren je door of gooi je rigoureus
Je bestaan overhoop
Weg de onzin
Het gejaag en het gedoe
Heb je het lef dan is het nooit te laat
Om te beseffen dat het zo niet gaat
Reik niet naar de hemel, maar haal hem naar je toe

Van haar ouders moest ze zeker gaan studeren
En toen ze arts was dacht ze: ik word zangeres
Ze schreef haar eigen lied
Een grote hit dat werd het niet
Maar voor haar was het een ongekend succes

Iedere dag heb je opnieuw de keus
Ren je door of gooi je rigoureus
Je bestaan overhoop
Weg de onzin, het gejaag en het gedoe
Heb je het lef dan is het nooit te laat
Om te beseffen dat het zo niet gaat
Reik niet naar de hemel, maar haal hem naar je toe

In ons hoofd klinken de stemmen nog van vroeger
“Geef niet op”
“Je kunt het wel als je je best maar doet”
Dan maar doodsbang om te falen
Maar die top die zul je halen
Tot je niet meer weet waar je het zoeken moet

Iedere dag heb je opnieuw de keus
Ren je door of gooi je rigoureus
Je bestaan overhoop
Weg de onzin
Het gejaag en het gedoe
Heb je het lef dan is het nooit te laat
Om te beseffen dat het zo niet gaat
Reik niet naar de hemel, maar haal hem naar je toe

Waarom zou je altijd op je tenen lopen?
Dat houdt niemand vol
Geloof dat maar van mij
Bal je vuisten niet, maar hou je handen open
Kijk in plaats van steeds omhoog
Een keer opzij

Een liedje van Cor Bakker en Karin Bloemen.
Luisteren? Je luistert het op Spotify en YouTube.