Een paar dagen geleden kreeg ik een artikel doorgestuurd over een spiritueel leraar/goeroe van Nederlandse komaf die beschuldigd wordt van grensoverschrijdend gedrag en wordt weggezet als een gevaarlijke sekteleider in Amerika. Blijkbaar zijn er een heleboel mensen die hem boven zichzelf plaatsen, naar hem opkijken. Hen laten vertellen wat ze moeten doen, hoe ze leven moeten.
Dat hele idool gedoe snapte ik vroeger al niet, voornamelijk meisjes die helemaal hun verstand lijken te verliezen als ze hun idool al zien van ver. Ik had wel wat posters uit de Hitkrant op mijn kamer hangen en luisterde graag naar die muziek maar dat was het dan wel. Ik hoefde die artiesten niet te ontmoeten of te zijn.
En nog snap ik dat niet, dat mensen precies willen hebben wat hun “idool” heeft of zelfs diegene willen zijn. Ik zie het ook in coachland, coaches die meer bezig zijn hun levensstijl te delen dan dat het om de inhoud gaat. Die veel volgers hebben (vaak klanten) en dat óók hebben, doen, laten zien: “kijk mij”. Een kopie van de coach.
Wat ik me dan afvraag: in hoeverre ben je dan nog jezelf? Hoe weet je nog wat van jou is en wat van de ander? Je verliest jezelf aan de ander.
Weet dat:
- Je hoeft niet te voldoen aan een perfect plaatje
- Je bent goed zoals je bent
- Je het beste kunt doen wat bij JOU past
- Iedereen is uniek en bewandelt zijn eigen pad
Een ander zijn manier, stijl of wat je dan ook bewonderd aan iemand, hoeft nog niet die van jou te zijn.
Als coach kan ik je vertellen over mijn eigen ervaringen, wat mij heeft geholpen in situaties of wat ik heb gedaan maar het is nog altijd aan jou om te beslissen of dat ook iets voor jou is.
Blijf altijd trouw aan jezelf!
Je laten inspireren door iemand is oké, iemand willen worden is dat niet.